பக்தியும் பரம்பொருளும்!.

பக்தி என்பது சாதாரண உணர்வல்ல. அது ஆன்மாவின் ஆதங்கம், இறைவனிடம் பாசமுடன் மனதை அர்ப்பணிக்கும் புனித உணர்வு. பக்தி என்பது ஒரு எளிய வழியாகவும், எல்லா மக்களும் கடக்கக் கூடிய ஆன்மிகப் பாலமாகவும் இருக்கிறது. இன்றைய காலத்தில் மக்கள் அறிவியலால் உயர்ந்தாலும், அந்த அறிவின் எல்லையில் ஒரு கால்வெளி நிற்கிறது. அந்த கால்வெளியில் இறங்கும் வழி தான் பக்தி. அது விவாதிக்கப்பட வேண்டிய கருத்தல்ல, அனுபவிக்கப்பட வேண்டிய உண்மை. பக்தி இல்லாமல் எந்த ஆன்மீக முயற்சியும் முழுமையாக முடியாது.

பரம்பொருள் என்றால் என்ன? அது ஒரு உருவமற்ற, எல்லையற்ற சக்தி. அதை ஒருவர் விஷ்ணுவாகவும், மற்றவர் சிவனாகவும், மற்றொருவர் சக்தியாகவும், கூடவே ஏனைய பல வழிகளில் நோக்கலாம். ஆனாலும் அந்த ஒன்றே பல வடிவங்களில் காணப்படுகிறது என்பதே உண்மை. இந்த பரம்பொருளை நெருக்கமாக அனுபவிக்க முடியுமா? ஆம், அது பக்தியின் மூலம் தான் சாத்தியமாகிறது. அறிவு தேடும்; ஆனால் பக்தி அணைகிறது. அறிவு கேள்வி கேட்கிறது; பக்தி பதிலில்லாமல் அமைதியை தருகிறது.

ஒரு குழந்தை தாய் மீது வைத்திருக்கும் தன்னம்பிக்கையை விட அதிகமாக ஒரு பக்தன் பரம்பொருளிடம் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கை, அவனது உள்ளத்திலேயே அந்த இறை உணர்வை உருவாக்கும். நம்மால் பரம்பொருளை புரிந்து கொள்ள முடியாதபோதும், நம்மால் அதனை நேசிக்க முடியும். அந்த நேசிப்பதே பக்தியின் ஆரம்பம். பக்தி என்பது ஒரு விதமான ஆன்மிகத்துக்குள் நம்மை அழைத்துச் செல்லும் அழகிய விசை.

பக்தியின் வழி பரம்பொருளை அடையவேண்டும் என்ற எண்ணம் தான் ஒவ்வொரு ஆன்மீக பயணத்தின் நோக்கமாகும். வழிபாடுகள், மந்திரங்கள், சாகாஷ்கள், உண்டியல் காணிக்கைகள் – இவை அனைத்தும் ஒரு பக்தியின் வெளிப்பாடுகள் மட்டுமே. ஆனால் உண்மையான பக்தி என்பது வெளி செயல்களில் இல்லை, அது உள்ளார்ந்த அன்பில், மனதின் ஒளியில், சிந்தனையின் புனிதத்தில்தான் இருக்கிறது.

பரம்பொருள் மனிதர்களை எந்த மதத்தின் அடிப்படையிலும், எந்த சாதியின் அடிப்படையிலும் பார்த்துக் கொள்வதில்லை. பக்தி கொண்ட உள்ளம் நறுமண மலராக பரம்பொருளிடம் சேர்கிறது. அதனால் தான், சாமானிய இளைஞனும், அறிவுடைய தவமிருந்த மஹானும் ஒரே நேரத்தில் அந்த பரம்பொருளின் அருள் பெற்றவர்கள் ஆகிறார்கள். அந்த அருளுக்கான நுழைவாயில் தான் பக்தி.

பக்தி ஒருபோதும் கேட்க வேண்டிய ஒன்றல்ல; அது கொடுக்க வேண்டிய ஒன்றாகும். ‘நான் உனக்கு வேண்டுகிறேன்’ என்பதற்கும் மேலாக, ‘நான் உன்னையே நேசிக்கிறேன்’ என்ற நிலைதான் உன்னதமான பக்தி. அந்த நிலையை அடைந்தவுடன், வாழ்க்கையின் சிக்கல்கள் நமக்கு தாக்கமில்லாதவையாக மாறுகின்றன. காரணம், நாம் பரம்பொருளின் நிழலில் நிம்மதியாக அமர்ந்திருக்கிறோம்.

பரம்பொருளுடன் நாம் பேசும் மொழி தான் பக்தி. அது மொழியாக இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. கண்கள் மட்டும் நீர் சிந்தினால் கூட, அந்த மொழி உரைக்கும். அந்த உணர்வின் ஆழமே பரம்பொருளை நம்மிடம் இழுக்கும் சக்தியாகும். ஒரு முறை உண்மையான பக்தியில் நாம் மூழ்கினால், மற்றதெல்லாம் விஷயங்கள் அலைகளாக மாறிவிடும்.

பக்தியின் தன்மை என்னவெனில், அது நம்மை அடக்கம் செய்யும். பெருமை, ஈகோ, சுயநல ஆசை – இவையெல்லாம் மெதுவாகப் பிரிந்து விடுகின்றன. பக்தியுடன் வாழும் ஒருவர், மற்றவர்களின் துன்பங்களையும் தம் துன்பங்களை போல உணர்வார். அவர் வாழ்க்கையில் பரிவும் பொறுமையும் நிறைந்திருக்கும். இவ்வாறான பக்தியின் பயனாக பரம்பொருளின் அருள் சுயமாகவே வெளிக்கிறது.

பக்தி என்பது ஒரு நிலை அல்ல, அது ஒரு பயணம். அந்த பயணத்தில் நாம் நம்மை முழுமையாக இழந்துவிடுகிறோம், ஆனால் பரம்பொருளில் முழுமையாக இனைந்துவிடுகிறோம். நம்மை நாம் விட்டு, அதனில் அடங்கும் சமயத்தில் தான், உண்மையான ஆன்மிக ஒளி பிறக்கிறது. நம்முள் நிகழும் அந்த மாற்றமே பரம்பொருளை நாம் உணரும் தருணம்.

பக்தி என்பது பயப்படுவது அல்ல, அது பாசப்படுவது. சிலர் கடவுளை பயத்துடன் வழிபடுவார்கள்; ஆனால் உண்மையான பக்தி பயத்தின் அடிப்படையில் உருவாகாது. அது ஒரு அன்பின் ஆழத்தில் இருந்து பொங்கும் தாயமொழி போல இருக்க வேண்டும். ‘நீ எனது எல்லாம்’ என்ற உணர்வால் தூண்டப்படும் மனப்பான்மையில்தான் பரம்பொருளும் புனிதமான நெருக்கத்தை ஏற்படுத்துவான்.

பக்தியும் பரம்பொருளும் ஒருவருக்கு மட்டும் சாத்தியமான நிலைகள் அல்ல. அது மனித வாழ்வின் எல்லா தரணங்களுக்கும் பொருந்தும். ஒருவன் பசிக்குட்டிக்கு உணவளிக்கும்போதும், ஒரு தாயார் பிள்ளைக்கு பூஜைச் சாமான்கள் அர்ப்பணிக்கும்போதும், ஒருவர் மனதிற்குள் இறைவனை நினைக்கும் தருணத்திலும் – அந்த பரம்பொருள் அந்தக் கணத்தில் உடனிருப்பான்.

பக்தியில்லாமல் அறிவு ஒருபோதும் முழுமையானதல்ல. அறிவு நம்மை கோபத்தில், தற்பெருமையில் இழுத்து விடலாம். ஆனால் பக்தி நம்மை அடக்கத்தில், பணிவில் வழிநடத்தும். இதுவே ரிஷிகளும் நாதர்களும் தமது வாழ்க்கையில் வழிநடத்திய சூத்திரமாகும். அவர்கள் அறிவும், அனுபவமும், ஆன்மிக உணர்வும் இணைந்த நிலையை பக்தியின் மூலம் அடைந்தவர்கள்.

இறுதியாக, பக்தியும் பரம்பொருளும் ஒருவருக்கு வாழ்க்கையின் எல்லா தருணங்களிலும் ஒளியாக இருக்க முடியும். நம்மை நோக்கி வரும் துன்பங்களையும், நம்மை விட்டு நீங்கும் சந்தோஷங்களையும் சமமாக ஏற்கும் மனப்பான்மை பக்தியின் வழியாகவே உருவாகிறது. அந்த சமநிலையின் மேலேயே பரம்பொருள் தனது அருளின் பாலம் போடுகிறான்.

அதனால் தான், பக்தி என்பது வாழ்க்கையின் எல்லா நிலைகளுக்கும் பொருந்தும். நம்மை நம்மாகவைத்தே, உயர்ந்த பரம்பொருளுடன் இணைக்கும் எளிய ஆன்மிகப் பாதை தான் பக்தி. அந்த பாதையில் நாம் நடந்தால், பயணத்தின் முடிவில் பரம்பொருளை சந்திக்கும் பாக்கியம் நிச்சயம் கிடைக்கும்.